DO POLAKÓW

                                                                    Taras Szewczenko

Kiedyśmy byli Kozakami, 

Zanim nasz cichy, zgodny świat 

Wzburzyła unja, każdy rad 

Bratersko jednał się z Lachami, 

Wolnymi pyszniąc się stepami; 

W kwitnących sadach całe dni 

Wesołych dziewcząt rój ochoczy, 

Matki pieściły swoje oczy 

Wolnością synów... Lata szły, 

Rośli synowie, weselili 

Żałosną starość ich i zgon... 

Aż w imię Boże z obcych stron 

Przybyli księża, podpalili 

Nasz cichy kraj, zaleli wkrąg 

Jeziorem łez i krwią, i potem, 

Niosąc męczęńską śmierć sierotom 

W imieniu Chrystusowych rąk! 

Już głowy chylą się kozacze, 

Jako zdeptany w stepie kwiat; 

A Ukraina jęczy, płacze, 

Na rusztowaniu stoi kat, 

Spadają głowy; tryumfuje 

Zwycięski ksiądz i głosem złym 

Woła: Te Deum! Alleluja! 

O takto, Lachu, druhu-bracie, 

Zachłanni księża i magnaci 

Rzucili waśń pomiędzy nas, 

I przeto minął zgody czas. 

Więc podaj rękę kozakowi 

I czyste serce swoje daj! 

A wspólnie w imię Chrystusowe 

Wskrzesimy znowu cichy raj. 

1847 — 1850, 

Twierdza Orska — Orenburg 

Przełożył Józef Łobodowski 

Tekst oparty na wydanie: 
Taras Szewczenko, Poezje, pod red. Pawła Zajcewa. Ukraiński instytut naukowy: Warszawa MCMXXXVI, s. 209-210.